Krajnik

Krajnik leży na prawym brzegu Odry. Obiekt znajduje się blisko niemieckiego Parku Narodowego Dolnej
Odry i graniczy bezpośrednio z sąsiadującym Parkiem Krajobrazowym Dolina Dolnej Odry. Na tym
obszarze Odra rozgałęzia się na dwie odnogi, pomiędzy którymi tworzy się Międzyodrze. Właśnie tu
znajdują się wymienione wyżej parki. W obu prowadzi się szeroko zakrojone działania
przeciwpowodziowe, stąd też projekty mające na celu ochronę przyrody prawdopodobnie zostaną uznane za sprzeczne z nimi z technicznego punktu widzenia.
Cały obiekt należy do sieci Natura 2000 jako część Obszaru Specjalnej Ochrony (OSA) i został powołany na mocy Dyrektywy Ptasiej. Na obszarze nie występuje zagrożenie powodziowe, gdyż od rzeki oddziela go zapora, jednak ma on ogólnie wysokie zwierciadło wody ze względu na wody podziemne i filtrację.
Obiekt nie jest objęty technicznymi zabezpieczeniami przeciwpowodziowymi.
Struktura wegetacji na terenie obiektu to wynik długotrwałego tradycyjnego, mało intensywnego
gospodarowania siedliskiem. W zależności od obszaru, udział turzyc Carex riparia, C. vesicaria, C.
gracilis w wegetacji waha się od 30% do 70%. Resztę stanowią trawy Calamagrostis canescens,
Calamagrostis canescens, Phalaris arundinacea, Agrostis canina, Alopecurus pratensis.
Obiekt jest osuszany za pomocą licznych rowów oraz przepompowni, która ostatecznie pompuje wodę z powrotem do rzeki. Gleba jest aluwialna, z warstwą torfu pokrywającą miejscami glebę mineralną. W
niektórych miejscach obiektu znajdują się piaski fluwioglacjalne z wegetacją odmienną niż na reszcie tego terenu, gdzie występują liczne gatunki storczyków.
Intensywność użytkowania gruntów na polderze jest bardzo niska. Polder porastają mokre łąki, na których przeważają turzyce i trawy. Niektóre tereny są wciąż koszone przez miejscowych rolników, inne zaś wykorzystywane są jako pastwiska. Wiele działek użytkowanych jest rzadko lub wcale.

Ten nie objęty ochroną obiekt zamieszkiwany jest obecnie przez 8 do 10 śpiewających samców
Acrocephalus paludicola, t.j. 10-15 % istniejącej dziś populacji pomorskiej. Podobnie jak na innych
terenach Pomorza, także tu populacja Acrocephalus paludicola drastycznie zmalała w ciągu ostatniej
dekady.
Porównanie wyników spisu Acrocephalus paludicola z 2004 z wynikami liczenia przeprowadzonego
przez OTOP w 1993 ukazuje zmniejszenie populacji o 30 % – z 15 śpiewających samców w 1993 do 8-10 śpiewających samców w 2003, po drastycznym spadku liczebności od 1991, kiedy naliczono 70
śpiewających samców.
Dane historyczne pozwalają przypuszczać, że w ubiegłym stuleciu, kiedy obszar ten był użytkowany
rolniczo, w Krajniku znajdowała się znacznie większa populacja (obejmująca do 150 śpiewających
samców).