Bagna Rozwarowskie

Bagna Rozwarowskie leżą w ujściu rzek Grzybnicy i Wołczenicy. Obszar ten znajduje się pod okresowym wpływem Morza Bałtyckiego: w okresach silnych wiatrów z głębi kraju woda z Bałtyku płynie z powrotem przez rzekę Dziwną, zalewając ten obszar słonawymi wodami. To jeden z ważniejszych aspektów hydrologicznych tego obiektu.
Maksymalna grubość pokładów torfu na Bagnach Rozwarowskich wynosi od 6 do 8 metrów, średnia to 2 metry.  Obszar jest naturalnie osuszany przez rzeki: Wołczenicę oraz Grzybnicę, jak również przez
systemy rowów i kanałów zbudowane przez właścicieli ziemskich na początku dwudziestego wieku.
System melioracyjny jest teraz rekonstruowany przez aktualnych właścicieli tych terenów w celu
utrzymania wysokiego poziomu wód, potrzebnego rosnącym tam trzcinom.
Najbujniejsze zbiorowiska roślinne na Bagnach Rozwarowskich to Phragmites australis z Thelypteris
palustris i Carex spp. Inną grupę zbiorowisk roślinnych stanowi Myrica gale, Salix caprea i
las aluwialny z Alnus glutinosa. Na niektórych trudno dostępnych torfowiskach występują gatunki
Nymphaea i Potamnion, które rosną jedynie na małych jeziorach bagiennych oraz stawach lub
fragmentach rzek. Zbiorowiska Equisetum występują w starych korytach rzek.
Na jednym ze wzniesień z glebami mineralnymi znajdują się przekształcone łąki (obszary, gdzie
potencjalnie mogą wystąpić lasy mieszane). W północnej części Rozwarowa znajdują się interesujące
„wyspy trzcinowe” (Phragmites + Thelypoteris) z małymi stawami porośniętymi eutroficznymi
roślinami wodnymi (Nympheidae).

Bagna Rozwarowskie są najważniejszym siedliskiem lęgowym dla pomorskiej populacji Acrocephalus
paludicola. Wyniki przeprowadzonego przez OTOP w 2004 liczenia (Jablonski, 2004) wykazały, że
obiekt ten zamieszkuje od 22 do30 śpiewających samców, a więc między 35-45% całej
zachodniopomorskiej populacji tego gatunku.
Po spadku liczebności populacji z 37 śpiewających samców w 1993 (Czeraszkiewicz, 1993) do
22 śpiewających samców w 1997 (Czeraszkiewicz, 1997), Bagna Rozwarowskie są jednym z nielicznych
obiektów na Pomorzu Zachodnim gdzie populacja Acrocephalus paludicola nie zmalała drastycznie w
ciągu ostatnich 5-7 lat i liczy tu od 22 do 28 śpiewających samców. Jednak ze względu na niestabilne
zarządzanie, wahania liczebności są niezwykle wysokie: od 4 śpiewających samców w 2003
(Czeraszkiewicz, 2003) do 22-30 śpiewających samców w 2004 (patrz: aneks 9.5).
Niestabilne zarządzanie, a także pewne sposoby gospodarowania trzcinami ( gospodarka wodna, zimowa wycinka trzcin na obszarach o niskiej produktywności ), które do pewnego stopnia tworzą dogodne warunki lęgowe dla Acrocephalus paludicola, powodują na terenach zajmowanych przez lęgowe Acrocephalus paludicola ciągłe zmiany, zauważalne nawet z roku na rok.